ذخیره ریاضی در بیمه‌های عمر عبارت است از تفاوت بین‌ ارزش فعلی تعهدات بیمه‌گر (اعم از سرمایه و مستمری) و ارزش فعلی تعهدات بیمه‌گذاران با رعایت مبانی فنی مورد استفاده در محاسبه حق بیمه که نسبت به سهم نگهداری موسسه بیمه محاسبه می‌شود؛ یا، ذخیره ریاضی برابر است با تفاوت بین ارزش‌های فعلی تعهداتی که به ترتیتب بیمه‌گران و بیمه‌شدگان به‌عهده گرفته‌‌اند.
حق بیمه بر اساس ارزیابی خطر تعیین می‌شود. اگر خطر تغییر پیدا کند حق بیمه هم باید به همان نسبت تغییر پیدا کند. در این‌جا، یکی از عوامل تعیین حق بیمه، سن بیمه شده است و با افزایش سن چون احتمال فوت بیمه‌شده بالا می‌رود، حق بیمه بای بیشتر شود، بنابراین حق بیمه باید هر سال افزایش یابد. در عمل اجرای این کار مشکل است: نه بیمه‌گذار مایل است حق بیمه هر سال افزایش پیدا کند و نه بیمه‌گر به این کار تمایل دارد. از نظر اداری نیز مشکلاتی برای بیمه‌گر ایجاد می‌کند. تنها راه‌حل این است که بیمه‌گذار برای طول مدت قرارداد، حق بیمه‌ ثابت بپردازد. حق بیمه‌ سال‌های اول قرارداد که خطر فوت بیمه‌شده کمتر است، حق بیمه‌ بیشتری می‌طلبد. حق بیمه اضافی وصول شده را برای جبران کمبود حق بیمه سال‌های آخر قراداد منظور می‌کنند. این اضافه حق بیمه وصول شده ذخیره فنی یا ریاضی است. بر اساس جدول مرگ و میر و نرخ بهره انتخاب شده، ارزش فعلی کلیه وجوهی که باید بیمه‌گر در طول مدت بیمه‌ بپردازد محاسبه می‌شود، سپس کل حق بیمه‌هائی که هر سال بیمه‌گذاران گروه خاص مورد نظر نیز باید در طول مدت بیمه بپردازند محاسبه می‌شود. این دو مبلغ (آنچه بیمه‌گر باید در آینده بپردازد و حق بیمه‌ای که بیمه‌گذاران به‌تدریج می‌پردازند) باید مساوی باشند. نتیجه این‌که‌، در بیمه‌های تمام عمر و در بیمه‌های فوت زمانی، در سال‌های اولیه شروع قرارداد (برعکس حق بیمه سالیانه پرداختی) احتمال خطر فوت بیمه‌شده کمتر است، بنابراین اضافه حق بیمه پرداختی بیمه‌گذار در سال‌های اول قرارداد در جائی نگهداری می‌شود. برای جبران کمبود حق بیمه‌ سال‌های آخر، این اضافه پرداختی بیمه‌گذاران در طول مدتی که حق بیمه پرداختی از حق ریسک بیشتر است ذخیره ریاضی را تشکیل می‌دهد.

سلام
ذخیر ریاضی بیمه های عمر :
مانده صندوق بعد از کسر هزینه های پوشش های اصلی و تکمیلی و صدور بیمه نامه